Hartjes, kusjes en meer!

‘Over de commercie en gevoelens die Valentijnsdag met zich meebrengt.’

De winkels liggen er alweer vol mee. Hartjes, kusjes, beertjes, chocolaatjes. Je kunt geen reclamefolder openslaan zonder te stuiten op ‘liefdevolle’ plaatjes. Valentijnsdag. Ik heb er niets mee. Het is mooi hoor een dag om liefde te tonen en uit te spreken naar de mensen van wie je houdt. Maar al die commercie eromheen…?!

Ik heb er niks mee, zei ik al. Maar toch kijk ik elk jaar even stiekem in mijn brievenbus. Ligt er echt geen kaartje van een ‘geheime’ aanbidder? Wat is dat toch? Waarom wil een mens er toch altijd bij horen? En doe je, al is het enkel in gedachten, mee aan deze onzin?

14 februari komt steeds dichterbij. Dit jaar zal het zonder meer een speciale dag worden. Een dag waarop mijn liefde voor het onderwijs nog eens extra zichtbaar wordt. Ik leg mijn werk neer. Mijn hart zal dus zeker een sprongetje maken, deze dag.

Maanden geleden zat ik bij een vriendin op de bank, liefde was het onderwerp van gesprek. Laatst zat ik er weer, bij die vriendin op een inmiddels nieuwe bank (en wees gerust in de tussentijd hebben we elkaar ook nog heel vaak gezien hoor). We blikten terug op hoe het allemaal begon, onze vriendschap. Over een half jaar, alweer 10 jaar geleden. We hebben wat af gefantaseerd over werk, de liefde, ditjes en datjes.

Voor dat fantaseren had ik trouwens niet altijd support nodig. Ik begon er al vroeg mee. Ik fantaseerde me een lieve lust en waande mezelf zo tien, twintig jaar verder. Een blik in de toekomst en dan vooral een blik in de richting van een mooi leven, als gezin. Ik begon ermee als klein meisje, fantaseerde verder als puber en is het heel raar als ik zeg dat ik zelfs nu nog regelmatig fantaseer over ditzelfde droombeeld?!

Nu ben je vast heel benieuwd hoe dit droombeeld er dan uitziet. Oké, let op. In een vroeg stadium van fantaseren trouwde ik met een zekere Jan Retmaar (… geen idee of hij echt bestaat…). Al snel veranderde dit naar ene Erik (…zonder achternaam). We krijgen drie of vier kinderen, waarvan waarschijnlijk een tweeling. De namen van de kinderen wisselden steeds, die hou ik nog maar even lekker voor mezelf. You never know! Hij heeft een baan in de zorg en werkt onregelmatige diensten. Ik werk in het onderwijs en we zijn gelukkig. Op een dag besluiten we alles achter ons te laten en te vertrekken naar een Afrikaans gehucht. Om daar de wereld een klein beetje mooier te maken.

Dit droombeeld is nog altijd een droombeeld. En van enkel facetten weet ik niet of ik wel daadwerkelijk wil dat ze uitkomen. Toch zegt iets diep van binnen mij, dat een gedeelte van dit droombeeld zomaar eens werkelijkheid zou kunnen worden. We gaan het zien!